Rezultatem zatwierdzenia umowy przelewu jest przejście (przeniesienie) wierzytelności ze zbywcy (dotychczasowego wierzyciela) na nabywcę (nowego wierzyciela). Tranzakcja tego typu, nazywana jest również nie z rzadka w języku potocznym jako „sprzedaż wierzytelności” lub „sprzedaż długu”, jest w swej istocie transakcją rozporządzającą, podobną do umowy zmieniającej własność, czyli prawo do rzeczy (prawo rzeczowe).
Jaki proces zachodzi między przelewem (umową przelewu) a umowami, celującymi w utworzenie zobowiązania do jego dokonania? Polskie prawo cywilne przyjmuje ze względów praktycznych jako regułę dla umów zobowiązujących do dokonania przelewu, idąc za zasadami francuskiego Kodeksu Napoleona, wywołanie przez nie skutku zarówno zobowiązującego jak i rozporządzającego. Odbiciem tego jest norma z art. 510 par. 1 kodeksu cywilnego. Wskazane tam umowy (lista jest otwarta) przenoszą wierzytelność na nabywcę (kupującego, obdarowanego itd.), jeśli odmiennie nie stanowią nakazy szczególne albo jeżeli inaczej nie postanowiły same strony transakcji.
Tzw. samoistna tranzakcja przelewu jest natomiast unormowana w paragrafie 2 wspomnianego artykułu 510 kodeksu. Gdy przelew ma charakter „wykonawczy” w stosunku do wcześniej zawartej transakcji (np. umowy sprzedaży wierzytelności przyszłej albo warunkowej) lub do zobowiązań rodzących się z innych zdarzeń (np. czyn niedozwolony (art. 415 k.c.), bezpodstawne wzbogacenie (art. 410 k.c.)), kodeks cywilny nazwał go przyczynowy (kauzalny). Kauzalność polega na tym, że przelew jest ważny (przenosi wierzytelność) o ile istnieje wyżej wypisane wcześniejsze zobowiązanie .